Lastdier

Het is negen uur 's avonds en ik begin te beseffen dat de teenslippers geen goed idee waren.
Ik ben niet goed aan het dansen.
Ik denk er waarschijnlijk weer teveel over na. Maar ik kan er niks aan doen. Steeds als ik net goed in het ritme zit, raak ik uit balans en zwaai ik ongecontroleerd heen en weer tot ik mijn evenwicht weer gecorrigeerd heb. Het ziet er niet uit.
Oh, de dorpelingen maakt het allemaal niet uit. Ze zijn dronken op die aandoenlijke maar licht verontrustende manier die alleen Aziaten voor elkaar krijgen en staan me in een kringetje luidkeels aan te moedigen. Maar de perfectionist in mij roert zich. Ik weet dat het beter kan.
Misschien ligt het aan de muziek, die vooral uit basaal getrommel bestaat. Of het zou de whisky kunnen zijn, waar ik een hekel aan heb maar die me met zo'n hartstochtelijk enthousiasme onder de neus geduwd wordt, dat ik geen nee durf te zeggen. Maar nee. Als ik ergens de schuld aan zou moeten geven, is het de achttienjarige boedhistische monnik die op mijn schouders zit.
En ik ben hier pas vijf uur.

Maar wacht. Misschien moet ik een stukje terug...

Het is twee uur 's nachts in een andere stad en ik in een verder verlaten straat tegen een hond te schreeuwen.

OK goed, misschien moet ik nog iets verder terug...

Het is acht uur 's avonds diezelfde dag en ik zit op een podium een liedje te zingen over een dode hoer in een kofferbak. Het is een uiterst smakeloos en ongepast nummer. Vrouwonvriendelijk ook. Ik ben er erg trots op.

De kroeg heet Edible Jazz en is een van de leukste tenten in Pai, een toch al erg leuk stadje in het Noorden van Thailand. Ik besloot hier een nachtje door te brengen om de reis wat op te breken van Chiang Mai naar het schoolproject waar ik vrijwilligerswerk zou doen. Maar het hippie-sfeertje van het bergstadje beviel me zo goed dat ik me gedwongen zag mijn plannen te herzien. Pai-syndroom heet dat.

Het nummer gaat niet bepaald foutloos maar het is een open podium dus de mensen zijn niet zo kritisch en ik heb in ieder geval geen van de aanwezige kinderen aan het huilen gemaakt. Oh wacht, was ik dat vergeten te zeggen? Ja, er zijn kinderen. Kleine, Engelstalige kinderen. Maar de ouders zeiden al dat het in orde zou zijn. Het is ook nogal een typisch gezin. Laat ik het zo zeggen: hun vijfjarige dochtertje zingt later die avond een zachte, atonale versie van "Puff, the Magic Dragon" voor het vertederde publiek. Zo'n gezin.

Ondanks de foutjes doet het nummer wat het moest doen. Het levert me een aantal opgetrokken wenkbrauwen op, een biertje van een sympathieke Amerikaan, een e-mailadres van een meisje (later op de avond), en gebroken ijs. Die avond ontmoet ik een hoop leuke mensen. Waaronder leden van de vrij grote expat-gemeenschap hier in het Noorden. En daar was ik wel aantoe. Ik merk dat ik backpackers de laatste tijd namelijk niet zoveel te melden heb. Vooral als ze negentien zijn en maar niet uitgepraat raken over hoe goedkoop alles is. Ik zit in het rare schemergebied tussen toerist en expat waarin je niet zeker weet of je nog aan het reizen ben of gewoon werk- en dakloos ben. Het is een avontuur maar soms ook best eenzaam. En dan is het fijn als je mensen tegenkomt die het allemaal al meegemaakt hebben. Interessante mensen, die hun eigen verhalen hebben achter hun zelfverkozen ballingschap.

Enfin, drie kroegen en nog twee liedjes later en ik sta ergens op straat en ik schreeuw naar een hond. Niet omdat ik dronken ben - al ben ik dat wel. Behoorlijk zelfs - maar omdat de straathond in kwestie me samen met drie van zijn vriendjes omsingeld heeft. De honden kijken me grommend aan met een blik alsof ik zojuist met de verkeerde bendekleuren hun stukje van de ghetto ben ingewandeld. Het geschreeuw is dus, oh, afkeurende lezer, een redelijke, weloverwogen poging mijnerzijds de Alfa-hond van mijn dominantie te overtuigen. Als hij inziet dat ik superieur aan hem ben, zo redeneer ik, zal hij niet dichterbij komen om me te bijten.
Hij komt dichterbij en bijt me.

De volgende ochtend besef ik dat ik de enige bus heb gemist en dus lekker een dagje uit mag kateren in Pai. Mijn dag bestaat uit slapen (veel), chatten (doelloos) en eten (voorzichtig) met een hondsdolheid-vaccinatie na. 's Avonds bel ik met het schoolproject om ze te laten weten dat ik er toch echt aan kom deze keer.

Tomato Village School is onderdeel van een Zwitserse NGO en verzorgt gratis Engels-educatie voor kinderen in het plaatsje Huay Makay Soam. Het dorp ligt vrij afgelegen in de bergen en ziet vrijwel nooit farang (westerlingen). Toen ik uit de pickup-truck stapte die in deze gebieden als bus dient, voelde ik me als een missionaris die bij zijn nieuwe post aankomt. De locals stonden me aan te staren en niemand begreep me toen ik ze vroeg waar de school was. Ik voelde me een ontzettende toerist door maar steeds Engels tegen ze te blijven praten maar had weinig keus. Ik ben al wel wat Thais aan het leren, maar het had op dat moment weinig zin om tot duizend te gaan staan tellen.
Toen ik Ben, die Tomato Village runt, eindelijk vond, moest ik de neiging onderdrukken om hem te begroeten met "Dr. Livingstone, I presume".

Huay Makay Soam is een dorpje dat je alleen op de meest gedetailleerde kaarten aantreft. Toch is het een ware smeltkroes. De dorpelingen behoren tot allerlei verschillende bergstammen, die allemaal verschillende talen spreken en hun eigen kledendracht hebben. Wat hun toch tot een hechte gemeenschap maakt, is dat het merendeel van hen ooit hierheen is gevlucht uit Birma. De Thaise overheid gedoogt hun aanwezigheid, mits ze zich niet elders in het land vestigen.
Het dorp is arm maar de mensen weten zich op zijn tijd toch te vermaken. Daar kwam ik op mijn eerste dag wel achter.

Ik kwam aan op het hoogtepunt van Poi Sang Long, een jaarlijks vierdaags festival waarbij nieuwe nieuwe monniken worden ingezworen. De meesten blijven maar een paar weken in het klooster maar toch is het een belangrijke dag voor deze jongens. Het markeert het begin van hun leven als boeddhist. Als een doop of een Bar Mitswa. Vier dagen lang zitten ze met kaalgeschoren hoofd (ook de wenkbrauwen!) op een special gebouwd podium waar vrienden, buren en belangrijke mensen uit de gemeenschap hun respect komen betuigen. Vaak met een kleine donatie. En die is zeker welkom want de ouders jagen er in deze dagen flink wat geld doorheen. Iedereen wordt eten en drinken voorgezet. En drank. Veel drank. Het moet een dubbel gevoel geven voor deze jongens. Ze staan in het middelpunt van de belangstelling, maar ze mogen niet echt meefeesten. Ze mogen in hun nieuwe hoedanigheid natuurlijk niet drinken. Ze mogen niet eens meedansen, want de kakelverse monniken mogen namelijk de grond niet aanraken tot ze op de laatste dag van het festival in een stoet naar het klooster zijn gedragen. Als je dus toch een beetje mee wilt doen, moet je bij iemand op de schouders. En wat is nou komischer dan daarvoor zo'n rare blanke te gebruiken?

Zo. Ik geloof dat we nu rond zijn. Daar sta ik dan. Als lastdier. Ik heb me laten vertellen dat het geluk brengt en ik probeer er maar gewoon in mee te gaan. Maar ik ben niet goed aan het dansen. Oh, het ziet er echt niet uit.