Opnieuw niet meer in Kansas (of: Asia revisited)
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim
22 Maart 2012 | Maleisië, Kuala Lumpur
Als Dorothy aan het eind van the Wizard of Oz wakker wordt in haar bed, is ze uitzinnig van vreugde. Logisch ook. Ze is veilig weer thuis gekomen en ziet haar geliefde oom Henry en tante Em weer. Maar, zo dacht ik de laatste jaren steeds, zou ze het niet zijn gaan missen? Die magische, wondere wereld. Waarin zij het enige mensenkind was. Zou ze zich nooit, gezeten in haar schoolbankje, hebben afgevraagd hoe het met de vogelverschrikker ging? (Of hij echt gelukkiger was nu hij hersens had bijvoorbeeld) Zou ze op regenachtige dagen hebben gemijmerd over het geel van de weg waar ze over had gelopen? (de "yellow brick road") Het gerammel van de blikken man? Ik dacht van wel. Ik dacht dat ze na verloop van tijd zelfs de vliegende apen zou hebben gemist.
Je gaat gekke dingen doen als je iets mist. Of, althans, ik dan. Ooit, op een ongepast zonnige dag, werd schrijver dezes gedumpt. Ik weet wat u denkt. Ik was ook verbijsterd. Maar het gebeurde. Ik kon er niks mooiers van maken. Wel geprobeerd natuurlijk. Dan zei ik dingen als: "we waren het erover eens dat het niet ging werken". Dat soort onzin. In het bedrijfsleven zeggen ze dingen als "deze medewerker heeft na goed overleg aangegeven toe te zijn aan een nieuwe uitdaging". Die uitdaging, zo begrijpt u ook, dat is de WW. Maar in de romantiek is er geen sociale zekerheid. Geen ontslagrecht ook. Van de ene dag op de ander sta je op straat.
Ik had het er niet makkelijk mee. Het hielp ook niet dat ik naar mijn werk elke dag langs haar huis moest lopen. OK, dat is niet helemaal waar. Eigenlijk was het een flinke omweg om langs haar huis te lopen. Maar ik deed het. Dat klinkt eng (en dat was het misschien ook wel) maar je moet weten dat zij er al niet meer woonde. Daar ging het namelijk niet om. Het laatste was ik wilde was haar tegenkomen en gereduceerd worden tot een trillend, zweterig hoopje onverstaanbaarheid. Het ging me om de wandeling. Die wandeling die ooit zo hoopvol en vol vreugde had geleken. Het werd een soort pelgrimstocht. Ik draaide melancholische muziek en herdacht de vlinders die ooit in mijn buik hadden rondgefladderd maar nu opgedroogd en met een pin door hun kleine lijfjes in mijn hoofd tentoongesteld hingen. Ik leerde ook hele lelijke metaforen schrijven. (Die vlinders, Tim, voeden die zich soms met je darmflora...?)
Dit emotionele ramptoerisme werd door meer gedreven dan aleen mijn masochistische neigingen. Ik raakte gefascineerd door die route. Die schijnbaar willekeurige aaneenschakeling van straten en gebouwen die alleen voor mij betekenis had. Soms leek het allemaal nog zo tastbaar. Ik dagdroomde over tijdreizen. Dat ik terug kon. Of dat ik mezelf daar in die straat tegen zou komen en ik mezelf zou kunnen waarschuwen. Als een Dickensiaanse Ghost of Heartache Yet to Come. Het leek mogelijk.
En toch, zo zie ik nu, was ik mezelf vooral aan het kwellen. Want het was het allemaal natuurlijk net niet. Thomas Wolfe schreef ooit "you can't go home again". Je kunt oude bekende plaatsen opnieuw bezoeken maar het zal nooit hetzelfde zijn omdat jij niet meer hetzelfde bent. Ik ondervind dat bij mijn tweede bezoek aan Azië steeds weer. (Ja hoor, daar is hij dan. Het bruggetje.)
Deze keer spreek ik tot jullie uit Maleisië. Ja, alweer een nieuw land. Hans en ik waren hiernaar afgezakt om een derde man aan onze gelederen toe te voegen. Gijs, een studie-vriend van ons en all-round goeie gozer. Ook hij was nu op reis in deze contreien dus een reünie leek voorbestemd. We kozen daarvoor de idyllische Perhentian eilanden in Noord-Maleisië, waar we vier dagen niet veel meer deden dan naar mooie vrouwen kijken, lekker eten en drinken en af en toe eens een duik nemen in het onredelijk blauwe water. Daarna namen we afscheid en gingen we elk ons eigen weg. En nu zit ik dan in Kuala Lumpur. De hoofdstad van Maleisië.
Deze stad is een interessante plaats en ik zou jullie er zoveel over kunnen vertellen. Maar dat heb ik al gedaan. Vijf jaar geleden. Ik las zojuist mijn berichten van toen over Maleisië terug (op http://timindenvreemde.waarbenjij.nu ) en ik heb er niet zoveel aan toe te voegen. Weet je, de eerste keer dat je ergens bent, leer je een hoop over die plek; de tweede keer eigenlijk vooral over jezelf. Opnieuw zoek ik die plaatsen op die ooit zo magisch leken. Het verbaasd me hoeveel ik me nog kan herinneren. Dingen die ik je niet meer had kunnen vertellen. Zoals dat ik hier in Kuala Lumpur voor het eerst het idee kreeg om Engels les te geven in het buitenland. Ik liep langs een cafe en wist meteen, daar was het. Ik wist weer met wie ik er was en hoe het ter sprake kwam.
Ik weet ook nog dat ik destijds in deze stad een hoop nadacht. Dat is nu niet anders. (Zoals u misschien zult hebben gemerkt aan de ietwat omslachtige inleiding van dit bericht) Mijn vakantie zit er namelijk op. Vandaag vlieg ik terug naar Thailand dus ik sta op het punt aan een nieuw leven te beginnen. Ik zal aanvankelijk als vrijwilliger aan de slag gaan bij een scholenproject in een dorpje in Noord Thailand, aan de Birmese grens. Hoe lang ik daarbij blijf zou ik niet kunnen zeggen. Wat ik daarna ga doen evenmin. En dat is best spannend.
In het vervolg op the Wizard of Oz (wie heeft hem gezien?) belandt Dorothy dankzij haar verhalen in een gesticht. (Mijn vrienden hadden destijds gelukkig iets meer geduld) Als ze uiteindelijk opnieuw afreist naar Oz, is het rijk overgenomen door een boze koning en veranderd in een vervallen dictatuur. Zo erg is het met mijn Oz allemaal niet. Het is hooguit wat duurder en toeristischer geworden. Maar een stukje van de magie van toen is toch verloren gegaan. Het gevoel van avontuur. Dat alles mogelijk was. Toch is daarvoor in de plaats een zelfvertrouwen en een rust gekomen waar ik wel degelijk van geniet. Ik weet precies waar ik moet zijn en hoe ik er kom en de Lonely Planet mag steeds vaker in de tas blijven zitten. De hippie-trail ken ik inmiddels. Dus een dezer dagen laat ik de veiligheid van de yellow brick road achter en zoek ik mijn eigen weg. Oz is groot en er zijn nog een hoop avonturen te beleven. Vliegende apen, kom maar op.
PS: Op veler verzoek plaats ik onder dit bericht een hele rits achterstallige foto's. Van India tot en met hier. Geniet ervan!
Je gaat gekke dingen doen als je iets mist. Of, althans, ik dan. Ooit, op een ongepast zonnige dag, werd schrijver dezes gedumpt. Ik weet wat u denkt. Ik was ook verbijsterd. Maar het gebeurde. Ik kon er niks mooiers van maken. Wel geprobeerd natuurlijk. Dan zei ik dingen als: "we waren het erover eens dat het niet ging werken". Dat soort onzin. In het bedrijfsleven zeggen ze dingen als "deze medewerker heeft na goed overleg aangegeven toe te zijn aan een nieuwe uitdaging". Die uitdaging, zo begrijpt u ook, dat is de WW. Maar in de romantiek is er geen sociale zekerheid. Geen ontslagrecht ook. Van de ene dag op de ander sta je op straat.
Ik had het er niet makkelijk mee. Het hielp ook niet dat ik naar mijn werk elke dag langs haar huis moest lopen. OK, dat is niet helemaal waar. Eigenlijk was het een flinke omweg om langs haar huis te lopen. Maar ik deed het. Dat klinkt eng (en dat was het misschien ook wel) maar je moet weten dat zij er al niet meer woonde. Daar ging het namelijk niet om. Het laatste was ik wilde was haar tegenkomen en gereduceerd worden tot een trillend, zweterig hoopje onverstaanbaarheid. Het ging me om de wandeling. Die wandeling die ooit zo hoopvol en vol vreugde had geleken. Het werd een soort pelgrimstocht. Ik draaide melancholische muziek en herdacht de vlinders die ooit in mijn buik hadden rondgefladderd maar nu opgedroogd en met een pin door hun kleine lijfjes in mijn hoofd tentoongesteld hingen. Ik leerde ook hele lelijke metaforen schrijven. (Die vlinders, Tim, voeden die zich soms met je darmflora...?)
Dit emotionele ramptoerisme werd door meer gedreven dan aleen mijn masochistische neigingen. Ik raakte gefascineerd door die route. Die schijnbaar willekeurige aaneenschakeling van straten en gebouwen die alleen voor mij betekenis had. Soms leek het allemaal nog zo tastbaar. Ik dagdroomde over tijdreizen. Dat ik terug kon. Of dat ik mezelf daar in die straat tegen zou komen en ik mezelf zou kunnen waarschuwen. Als een Dickensiaanse Ghost of Heartache Yet to Come. Het leek mogelijk.
En toch, zo zie ik nu, was ik mezelf vooral aan het kwellen. Want het was het allemaal natuurlijk net niet. Thomas Wolfe schreef ooit "you can't go home again". Je kunt oude bekende plaatsen opnieuw bezoeken maar het zal nooit hetzelfde zijn omdat jij niet meer hetzelfde bent. Ik ondervind dat bij mijn tweede bezoek aan Azië steeds weer. (Ja hoor, daar is hij dan. Het bruggetje.)
Deze keer spreek ik tot jullie uit Maleisië. Ja, alweer een nieuw land. Hans en ik waren hiernaar afgezakt om een derde man aan onze gelederen toe te voegen. Gijs, een studie-vriend van ons en all-round goeie gozer. Ook hij was nu op reis in deze contreien dus een reünie leek voorbestemd. We kozen daarvoor de idyllische Perhentian eilanden in Noord-Maleisië, waar we vier dagen niet veel meer deden dan naar mooie vrouwen kijken, lekker eten en drinken en af en toe eens een duik nemen in het onredelijk blauwe water. Daarna namen we afscheid en gingen we elk ons eigen weg. En nu zit ik dan in Kuala Lumpur. De hoofdstad van Maleisië.
Deze stad is een interessante plaats en ik zou jullie er zoveel over kunnen vertellen. Maar dat heb ik al gedaan. Vijf jaar geleden. Ik las zojuist mijn berichten van toen over Maleisië terug (op http://timindenvreemde.waarbenjij.nu ) en ik heb er niet zoveel aan toe te voegen. Weet je, de eerste keer dat je ergens bent, leer je een hoop over die plek; de tweede keer eigenlijk vooral over jezelf. Opnieuw zoek ik die plaatsen op die ooit zo magisch leken. Het verbaasd me hoeveel ik me nog kan herinneren. Dingen die ik je niet meer had kunnen vertellen. Zoals dat ik hier in Kuala Lumpur voor het eerst het idee kreeg om Engels les te geven in het buitenland. Ik liep langs een cafe en wist meteen, daar was het. Ik wist weer met wie ik er was en hoe het ter sprake kwam.
Ik weet ook nog dat ik destijds in deze stad een hoop nadacht. Dat is nu niet anders. (Zoals u misschien zult hebben gemerkt aan de ietwat omslachtige inleiding van dit bericht) Mijn vakantie zit er namelijk op. Vandaag vlieg ik terug naar Thailand dus ik sta op het punt aan een nieuw leven te beginnen. Ik zal aanvankelijk als vrijwilliger aan de slag gaan bij een scholenproject in een dorpje in Noord Thailand, aan de Birmese grens. Hoe lang ik daarbij blijf zou ik niet kunnen zeggen. Wat ik daarna ga doen evenmin. En dat is best spannend.
In het vervolg op the Wizard of Oz (wie heeft hem gezien?) belandt Dorothy dankzij haar verhalen in een gesticht. (Mijn vrienden hadden destijds gelukkig iets meer geduld) Als ze uiteindelijk opnieuw afreist naar Oz, is het rijk overgenomen door een boze koning en veranderd in een vervallen dictatuur. Zo erg is het met mijn Oz allemaal niet. Het is hooguit wat duurder en toeristischer geworden. Maar een stukje van de magie van toen is toch verloren gegaan. Het gevoel van avontuur. Dat alles mogelijk was. Toch is daarvoor in de plaats een zelfvertrouwen en een rust gekomen waar ik wel degelijk van geniet. Ik weet precies waar ik moet zijn en hoe ik er kom en de Lonely Planet mag steeds vaker in de tas blijven zitten. De hippie-trail ken ik inmiddels. Dus een dezer dagen laat ik de veiligheid van de yellow brick road achter en zoek ik mijn eigen weg. Oz is groot en er zijn nog een hoop avonturen te beleven. Vliegende apen, kom maar op.
PS: Op veler verzoek plaats ik onder dit bericht een hele rits achterstallige foto's. Van India tot en met hier. Geniet ervan!
-
22 Maart 2012 - 07:49
Marloes:
Broer, bedankt voor alle mooie foto's!!! Goede inhaalslag ;-) -
22 Maart 2012 - 08:47
Kadelij:
Mooi verhaal timmeke! Boek schrijven misschien? 1 puntje van kritiek: "het verbaasd me" schrijf je met een t. :p
Verder wil in je er toch nog even op wijzen dat het voor die chick uit the wiz ook echt tijd werd om naar huis te komen. Nog 1.5 week en dan zijn Mark en ik verhuisd en mag je op onze slaapbank logeren! Succes met weer aan de bak! Hoop dat t lukt zoals je gepland had! -
22 Maart 2012 - 11:34
Myrthe:
Volgens mij is het helemaal niet zo erg om eens over jezelf te leren, want je bent best een toffe gozer om te leren kennen. En ik wilde je even bedanken dat je de reis zo toegankelijk maakt voor de reiziger in ons die bij de gedachte aan India een fijn stroompje diarree produceert in een schitterend palet van ongeveer 7 kleuren. Foto's zijn inderdaad awesome, maar heb ze eigenlijk niet eens nodig. Je manier van schrijven is graphic -
22 Maart 2012 - 11:36
Myrthe:
Wtf? Ik word gewoon afgekapt door de site. Fine. I can take a hint. Genoeg. Het laatste woord was genoeg. -
22 Maart 2012 - 12:05
OpaAa:
Tim nou toch.
Je stuurt ons een verslag van januari 1970. Ja, zo kan ik ook een flink aantal verslagen maken. Maar goed, ik zal nu ook maar doen alsof ik gek ben (wat zeg je? daar hoef ik mijn best niet voor te doen? ge zijt bedankt, zunne!)
Dus nu kom je weer voor de harde realiteit te staan. Werken voor de kost ........!!!??? Het zal je goed doen.
Ik hoop van harte dat je van daar uit ook de rest van je plannen kunt verwezenlijken. Mocht dat niet lukken, kan ik je ook Kampen en omgeving aanbevelen met bijv. IJsselmuiden, Zalk, Wilsum,
's Heerenbroek, om maar eens wat te noemen.
Overigens, en nu wat serieuzer, de suggestie uit de reactie van Kadelij om eens aan het schrijven van een boek te denken kwam ook bij mij naar boven.
Het ga je goed. Graag tot ziens!
OpaAa -
22 Maart 2012 - 13:12
Dianne:
Hé, ik zag je laatst nog voor mijn huis langslopen....je zwaaide helemaal niet naar me.....
-
22 Maart 2012 - 21:27
Merlijn:
Heerlijk om te lezen Tim al je verhalen! Ik geniet met je mee.
Groeten! -
22 Maart 2012 - 21:31
Merlijn:
Overigens lach ik nu nog veel harder om de mooie teksten onder je foto's briljant...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
