De Hans Koek-Factor

Kwart voor acht op een vrijdag en ik zit koortsachtig een les voor te bereiden. Normaal gesproken doe ik dat een dag van tevoren in plaats van vijftien minuten. Ik ben 's ochtends namelijk niet zo scherp. En vandaag al helemaal niet. Ik heb me niet geschoren, ik stink uit mijn bek en ik ben een beetje duizelig. Mijn gewoonlijke hang naar perfectionisme heb ik even thuis gelaten: vandaag draait om overleven. De Hans Koek-factor is weer in mijn leven.

Even voorstellen: Hans Koek. Bijna 28. Herstellend IJsselmuidenaar. Studievriend en taal enthousiasteling. Impulsief, gevoelig en een tikkeltje tactloos. Mijn muzikale wapenbroeder. En de afgelopen maanden mijn voornaamste emotionele vangnet alsmede part-time reisgenoot. Zo'n half jaar geleden zat ik bij hem op de bank toen hij tot de conclusie kwam dat hij toe was aan iets nieuws. Wat, dat wist hij alleen niet. Ik stelde voor dat hij er anders eens een tijdje tussenuit kon. Naar het buitenland. Alles achter laten. Vluchtgedrag? Wellicht. Ik zie het liever als een mentale reset. Maak uw stoelriemen vast en uw hoofd los. Voor het eerst op reis gaan is een van de beste beslissingen die ik ooit heb gemaakt (dat, en overstappen van slips naar boxers) en ik mag het dan ook graag aan mensen aanraden. Er is alleen zelden iemand die er op in gaat. Makkelijker gezegd dan gedaan immers. Ik keek er dan ook best van op toen hans het idee zo omarmde. Ik hoopte maar dat ik er goed aan had gedaan. Ik bedoel, wat wist ik er nou helemaal van? Voor hetzelfde geld vond hij het verschrikkelijk allemaal. En kwam hij na een week tot de conclusie dat hij het in zijn oude leventje eigenlijk wel heel goed voor elkaar had.

Ik ben heel blij om te melden dat dat niet is gebeurd. De Hans Koek die ik afgelopen zaterdag uitzwaaide (vol geforceerde lolligheid, om maar niet onder ogen te hoeven zien hoe ik me daarbij voelde) is een hele andere dan degene die ik eind februari stomtoevallig tegen het lijf liep in Bangkok. Optimistischer. Zelfverzekerder. Hariger ook.

Hans had zijn eigen reis te maken. Terwijl ik solliciteerde, verkende hij de 4000 eilanden in het zuiden van Laos. Terwijl ik werd ingewerkt op de Universiteit gaf hij als vrijwilliger les in een dorpje bij de Birmese grens (jawel, dat dropje). Maar steeds kruisten onze paden zich weer. Voor waterpret tijdens het Songkran festival of voor een avond doorzakken in Pai. Of dan die keer dat we zouden kamperen nabij Tomato Village maar door een storm onderdak moesten zoeken in het huisje op de boerderij van Ben. Het was een onvergetelijke avond, gekenmerkt door illegale whiskey, het razende geluid van de regen op golfplaten en de sterke verhalen van een oude Birmese ijzervreter in het rokerige schemerduister.

Vorige week hebben we ons hele repertoire nog eens langs laten komen. Overmatig drinken...? Check! Overmatig praten...? Ja hoor. En niet te vergeten de muziek. Sinds ik uit Kampen ben verhuisd hadden Hans en ik elkaar een beetje uit het oog verloren en zeker muzikaal was het fantastisch om elkaar aan deze kant van de wereld weer te vinden. Onze dynamiek is altijf die van Lennon en MacCartney geweest (helaas houdt de overeenkomst daar wel op). Hij schrijft iets moois, dan ben ik daar jaloers op en dan probeer ik daar overheen te komen. En waar de hippie's van het expat-wereldje nog wel eens afkeurend tegenover mijn teksten staan, moedigt Hans me steevast aan zo kwetsend en bot mogelijk te zijn. Doe waar je goed in bent. Als mensen je maar herinneren. Er zijn al genoeg lieve liedjes.
Iedereen heeft wel eens een duiveltje op zijn schouder nodig.

En nu zit het er dan op. Hans heeft het eindeloos veel makkelijker gemaakt om hier te settelen maar nu moet ik het alleen rooien. Mijn laatste stukje thuis is verdwenen en dat valt me best zwaar. Maar goed, ik heb Dr. Seuss als eens vaker aangehaald in mijn blogs: "Don't be sad it's over," schreef hij. "Be happy it happened". En dat ben ik ook. Samen hebben we in golven gezwommen. Door bergen gereden. Blauwtjes gelopen. Mensen toegezongen. De afgelopen maanden waren een uitroepteken achter onze vriendschap. Zeker geen punt. En hoewel ik hoop dat hij in Nederland vindt wat hij zoekt, hou ik me voor een eventuele volgende mentale reset graag aanbevolen.