License to Chill

Je haalt diep adem - alsof je op het punt sta onder water te duiken - en steekt dan haastig de straat over. Het is nog vroeg, dus de mensen die deze stad onveilig maken liggen hun roes nog uit te slapen. Maar je weet dat je een aanzienlijk risico neemt door je op straat te begeven. Blanken vallen nou eenmaal op en dit zijn geen tijden om op te vallen.
Als je voor je een zwarte pickup-truck de straat in ziet rijden, weet je nog net op tijd een steeg in te duiken. Vanachter een vuilcontainer zie je de agen langsrijden. In de laadbak staat een handvol gewapende mannen. Er zitten ook kinderen tussen. Je hart klopt in je keel en je grijpt je geweer stevig vast. Als ware het een talisman. Mocht een van de mannen je zien, dan heb je er namelijk weinig aan.
De wagen rijdt voorbij. Je bent veilig. Voor nu.
Je stapt behoedzaam de straat in en kijkt de truck na tot hij de hoek om verdwijnt. Je bent als de dood dat een van de mannen je toch nog zal zien. Zo erg dat je de vijf tienerjongens achter je helemaal niet hebt opgemerkt. Je draait je om en heft je armen op maar je ziet aan hun brede grijnzen dat het te laat is. Ze openen het vuur.

Het is OK. Haal maar diep adem. Ssst. Jullie zijn veilig. Kom maar even zitten. Goed zo. Het kan zijn dat je je even duizelig of gedesorienteerd voelt. Dat is normaal...
Beter? Goed. Het eerste wat jullie moet beseffen is dat jullie niet in West-Afrika zijn. Het is geen oorlog. Wat jullie zojuist ondervonden, maakte deel uit van een uiterst geavanceerde literaire illusie waar ik jullie aan onderwierp. Geen paniek. Neem de rode pil en ik leg jullie alles uit.

Goed, allereerst de setting. Die is nog altijd Thailand. Het leven gaat nog altijd zijn luie gangetje en dat is wel zo prettig want na alle spanning van het afgelopen weekend moest ik wel even bijkomen.

- Dat gevoel van onrust wat jullie nu voelen, dat is ook volkomen normaal. Dat is slechts de suspense die ik opbouw door te suggeren dat wat volgt spannend gaat zijn. Ik weet dat het sterk is maar het is niks om je zorgen over te maken. Geef je er maar aan over. -

Dit weekend was ik In Chiang Mai. Het is zo'n beetje de hoofdstad van Noord-Thailand en dde ideale plaats om het jaarlijkse Songkran festival in te vieren.

Songkran werkt in grote lijnen zo: jij gooit een emmer water in mijn gezicht. Dan doe ik of ik dat heel erg vind en schiet ik jou nat met mijn watergeweer. En dan slaan we elkaar lachend op de schouder en halen we nog een biertje.
Het is stupide, volslagen zinloos en heel, heel leuk.

Oorspronkelijk was Songkran een vrij plechtige aangelegenheid. Het markeerde lange tijd het begin van Thaise Nieuwjaar. En hoewel dat nu op 1 januari valt, zijn het nog steeds bijzondere dagen. Mensen maken goede voornemens, brengen bezoekjes aan ouderen en gaan naar hun plaatselijke tempel met een handvol zand ter compensatie van het zand dat ze de rest van het jaar onder hun voeten met zich mee wegdragen. Een ander belangrijk onderdeel is het wassen van de Boeddhabeelden. Het water wat van de beelden druipt wordt gezien als gezegend. Het wordt opgevangen in een kommetje en bij zieken of ouderen eerbiedig over de schouder gesprenkeld. Het is een mooie, integere tijd van bezinning. Oorspronkelijk dan.

Het gooien met dat water, dat vond men namelijk wel een heel goed idee. April is namelijk de heetste maand van het jaar hier. En dus is Songkran over de jaren heen uitgegroeid tot een enorm driedaags watergevecht. Niemand is veilig. Daar kwamen we snel genoeg achter.

Ik en mede-vrijwilliger George moesten donderdagavond gewoon nog les geven dus de eerste dag Songkran hebben we vooral in de bus naar Chiang Mai doorgebracht. Gelukkig is Songkran overal. Zodra je buiten komt, ben je een doelwit. In elk dorpje waar we door reden stonden er kinderen of gezinnetjes klaar met bakken water om de bus onder vuur te nemen. En omdat dat je wel een beetje uit je boek haalt, hielde we de ramen maar dicht. Op George na dan, wiens raam in de open stand klem zat en elke twintig minuten een plens water vol in zijn gezicht kreeg.

Ik was eerder in Chiang Mai geweest maar herkende het haast niet terug. Gelukkig hadden we al hostels geboekt want het was waanzinnig druk. Vooral het centrum was een en al water-waanzin. Na ongeveer tien minuten op straat ben je tot aan je ondergoed doorweekt en denk je misschien dat het allemaal niet meer erger kan worden. Maar dan onderschat je de Thais, die als het even kan met een grote bak ijswater aan komen zetten. Belangrijk is dus zo snel mogelijk medestanders om je heen te verzamelen om je te kunnen verweren. Gelukkig was dat niet zo'n probleem. Ik werd namelijk andermaal herenigd met Hans, die ook al wat vrienden had gemaakt, en ik had bezoek uit Bangkok van een Amerikaanse die ik ooit in Amsterdam had rondgeleid. Samen stonden we ons collectieve mannetje.

We posteerden ons bij de Spotlight-a-Gogo (wat later een hele foute stripclub bleek te zijn) en namen voorbijgangers onder vuur. De voornoemde pickup-trucks waren daarbij favoriet maar ook de diverse scooters die voorbij kwamen moesten eraan geloven. Af en toe verzamelden er zich een groepje mensen aan de overkant van de straat, waarna er een kleine Gaza-strook van water ontstond. Omtrekkende bewegingen, afleidingsmanoeuvres, dubbelspionnen; diverse strategieen werden ingezet om de vijand een lesje te leren - hoewel grootschalige desertie een terugkerend probleem vormde. Vooral als er weer iemand bier had gehaald.


Songkran is met afstand het leukste festival wat ik ooit heb meegemaakt. Je zou denken dat je er wel een keer op uitgekeken zou raken om mensen nat te gooien maar dat gebeurt gewoon niet. Dat komt ook door hoe leuk iedereen steeds maar weer reageert. Wanneer kan je nou ongestraft een wildvreemde van achteren besluipen en ijswater in zijn nek gieten? En dat hij dan lacht en je nog net niet feliciteert. Het zegt een hoop over Thailand. Stel je voor hoe zo'n festival het in Rotterdam zou doen.

Ik zie dat ik alweer moet rennen voor die vermaledijde bus terug naar het dorp. We gaan dus iets heel spannends doen: ik laat het aan jullie om een eind aan dit bericht te schrijven. Jawel, beste lezer. Nu kan JIJ de schrijver zijn. Voel de macht die door je aderen giert maar laat het niet naar je hoofd stijgen. Het lezerpubliek is genadeloos en geforceerde lolligheid of gimmicks worden ogenblikkelijk afgestraft. Kun jij de uitdaging aan om een pakkend, meeslepend, ontroerend einde te schrijven? So you think you can write...? Prove it!


PS: Er zijn ook weer foto's. Jeuh! Moet rennen.