Huisje, baantje, meisje
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim
19 Mei 2012 | Thailand, Chiang Mai
Ik zal u maar even waarschuwen: de komende tien minuten ga ik even heel zelfgenoegzaam tegen u doen. Deze jongen heeft het namelijk helemaal voor mekaar.
Ze zeggen wel eens dat een verhuizing een van de meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven is. Nou denk ik dat die mysterieuze "ze" wat weinig verbeeldingskracht hebben. Ik bedoel, wat nou als je in een rolstoel belandt of in de gevangenis? Of een geslachtsverandering ondergaat? Of wordt gebeten door een radio-actieve spin? Maar wie "ze" ook zijn, ze hebben een punt. Nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Daar gaat je routine. Voeg daar nog een nieuwe cultuur en een nieuw klimaat aan toe en je hebt een idee wat emigreren met je doet.
Ik ben alweer twee maanden in Thailand en het grootste gedeelte daarvan heb ik doorgebracht met dingen voor me uit schuiven. Ik was maar niet precies waar ik wilde wonen en had ook aanzienlijke twijfels of ik wel voor lesgeven in de wieg was gelegd. Ik leefde weliswaar zuinig maar zag desalniettemin met toenemende onrust mijn spaargeld opdrogen. Er moest iets gebeuren. En dus trok ik vanuit Huay Makay Soam naar Chiang Mai met het hernieuwde voornemen om serieus op zoek te gaan naar werk. Geen gemaar. Gewoon de sjieke kleren aan (heet!) en met de kont op de brommer om met mijn CV langs de scholen te leuren.
Ik werd niet bepaald overal met open armen onthaald. Mijn haar was te lang, zo werd me verteld, en gezichtsbeharing was voor veel scholen ook taboe. Mijn CV werd netjes gearchiveerd en ik zou nog wel gebeld worden. Die heb ik eerder gehoord. De moed zakte me in de schoenen (waar voorheen vooral zweet in zat) en ik begon me af te vragen of ik het allemaal verschrikkelijk had onderschat. Maar bij mijn vierde adres was men behoorlijk gastvrij. Ze maakten een praatje met me en na een vluchtige blik op mijn CV werd me verteld dat ik de volgende week op sollicitatiegesprek mocht komen. Daar stond ik best van te kijken. Ik had wel gehoord dat er scholen waren die niet zulke hoge eisen stelden aan hun leraren. Maar dit was de universiteit van Chiang Mai!
Tijdsprongetje naar twee weken later en wat denkt u? Ich bin ein expat! Aangenomen door vrijwel de meest professionele werkgever die je als docent in Chiang Mai kan krijgen. Parttime weliswaar maar met het (relatief) riante salaris van de universiteit kan ik met die 12 tot 20 uur al wel rondkomen. En dat terwijl ik zelf niet eens op een universiteit heb gezeten!
Zoals u zich misschien wel kan voorstellen voelde ik me met een baan op zak gelijk een stuk meer ontspannen. Zo ontspannen zelfs dat ik ineens allemaal leuke mensen begon tegen te komen. Waaronder Lizzy, een Engelse dame die me in de eerste 48 uur dat ik haar kende zowel aan een kamer heeft geholpen (voor 65 euro per maand. Jawel!) als me aan al haar vrienden heeft voorgesteld, waarvan er een hoop in hetzelfde gebouw wonen. Ik ben al een paar keer met ze uit geweest en het is een beetje alsof ik de nieuwe gastster in de sitcom van hun leven ben. De maffe buurman uit Nederland. Zo heb ik me dan ook maar voorgesteld. "Hi, I'm Tim. I'll be moving into your life."
Met Lizzy ben ik in korte tijd ook best wel close geworden. Nog geen idee waar het heen gaat, maar we hebben het gezellig.
Kortom: het voelt alsof ik in een gespreid bedje beland. (En daar mag u dan zelf een dubbelzinnige grap bij bedenken. Het hoeft niet allemaal van mij te komen.) Alsof iemand me een gloednieuw leven heeft voorgereden en me met een knipoog de sleuteltjes heeft toegeworpen.
"Ze" hebben geen idee waar ze het over hebben.
Ze zeggen wel eens dat een verhuizing een van de meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven is. Nou denk ik dat die mysterieuze "ze" wat weinig verbeeldingskracht hebben. Ik bedoel, wat nou als je in een rolstoel belandt of in de gevangenis? Of een geslachtsverandering ondergaat? Of wordt gebeten door een radio-actieve spin? Maar wie "ze" ook zijn, ze hebben een punt. Nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Daar gaat je routine. Voeg daar nog een nieuwe cultuur en een nieuw klimaat aan toe en je hebt een idee wat emigreren met je doet.
Ik ben alweer twee maanden in Thailand en het grootste gedeelte daarvan heb ik doorgebracht met dingen voor me uit schuiven. Ik was maar niet precies waar ik wilde wonen en had ook aanzienlijke twijfels of ik wel voor lesgeven in de wieg was gelegd. Ik leefde weliswaar zuinig maar zag desalniettemin met toenemende onrust mijn spaargeld opdrogen. Er moest iets gebeuren. En dus trok ik vanuit Huay Makay Soam naar Chiang Mai met het hernieuwde voornemen om serieus op zoek te gaan naar werk. Geen gemaar. Gewoon de sjieke kleren aan (heet!) en met de kont op de brommer om met mijn CV langs de scholen te leuren.
Ik werd niet bepaald overal met open armen onthaald. Mijn haar was te lang, zo werd me verteld, en gezichtsbeharing was voor veel scholen ook taboe. Mijn CV werd netjes gearchiveerd en ik zou nog wel gebeld worden. Die heb ik eerder gehoord. De moed zakte me in de schoenen (waar voorheen vooral zweet in zat) en ik begon me af te vragen of ik het allemaal verschrikkelijk had onderschat. Maar bij mijn vierde adres was men behoorlijk gastvrij. Ze maakten een praatje met me en na een vluchtige blik op mijn CV werd me verteld dat ik de volgende week op sollicitatiegesprek mocht komen. Daar stond ik best van te kijken. Ik had wel gehoord dat er scholen waren die niet zulke hoge eisen stelden aan hun leraren. Maar dit was de universiteit van Chiang Mai!
Tijdsprongetje naar twee weken later en wat denkt u? Ich bin ein expat! Aangenomen door vrijwel de meest professionele werkgever die je als docent in Chiang Mai kan krijgen. Parttime weliswaar maar met het (relatief) riante salaris van de universiteit kan ik met die 12 tot 20 uur al wel rondkomen. En dat terwijl ik zelf niet eens op een universiteit heb gezeten!
Zoals u zich misschien wel kan voorstellen voelde ik me met een baan op zak gelijk een stuk meer ontspannen. Zo ontspannen zelfs dat ik ineens allemaal leuke mensen begon tegen te komen. Waaronder Lizzy, een Engelse dame die me in de eerste 48 uur dat ik haar kende zowel aan een kamer heeft geholpen (voor 65 euro per maand. Jawel!) als me aan al haar vrienden heeft voorgesteld, waarvan er een hoop in hetzelfde gebouw wonen. Ik ben al een paar keer met ze uit geweest en het is een beetje alsof ik de nieuwe gastster in de sitcom van hun leven ben. De maffe buurman uit Nederland. Zo heb ik me dan ook maar voorgesteld. "Hi, I'm Tim. I'll be moving into your life."
Met Lizzy ben ik in korte tijd ook best wel close geworden. Nog geen idee waar het heen gaat, maar we hebben het gezellig.
Kortom: het voelt alsof ik in een gespreid bedje beland. (En daar mag u dan zelf een dubbelzinnige grap bij bedenken. Het hoeft niet allemaal van mij te komen.) Alsof iemand me een gloednieuw leven heeft voorgereden en me met een knipoog de sleuteltjes heeft toegeworpen.
"Ze" hebben geen idee waar ze het over hebben.
-
19 Mei 2012 - 13:49
Gijsbrecht:
Kijk, dat zijn nog 's goede berichten! Gefeliciteerd! Met alle drie! Succes daar, ik kom je over een paar jaar wel opzoeken in je penthouse met vijf kids & the mrs.! -
19 Mei 2012 - 13:55
Tim:
Over een paar jaar? Man, als deze trend zich doorzet kan dat volgende maand al! -
19 Mei 2012 - 20:03
Elly:
Tim, wat een mooie flow-periode beleef je! Proficiat met je baan en huis! En top zeg je nieuwe buren. En niet te vergeten Lizzy. Kortom: dubbel in t hier-en-nu leven dus. lieve groet, tante Elly. -
25 Mei 2012 - 13:14
Kadelij:
Leuk -
31 Mei 2012 - 15:03
OpaAa:
Nieuwe ontwikkelingen zijn altijd interessant. In ieder geal in de zin van "je weet niet wat het wordt". Belangrijk in zo'n geval is je instelling. Neem nou je aanstelling bij de universiteit. Je heb zelf niet aan een universiteit gestudeerd. Je kunt dat negatief gebruiken "ik weet niet hoe ze het daar doen" dan wel positef "misschien wordt het wel aantrekkelijk voor de studenten als het eens op een andere manier (wel met verstand van zaken, natuurlijk) gebeurd".
Veel succes. Ik heb rf vertrouwen in.
Hartelije groet.
OpaAa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
